Unutulmayan Arkadaşlık

İncecik, narin bir şeydi. Yeni evine geldiği zaman önce yavaş yavaş etrafı seyretmiş kendini izleyen gözlere oda meraklı meraklı bakmıştı. Ara sıra onun ne yaptığına bakıyorlardı, o da utanıp ya da korkup sırtını dönüyordu. Günler geçtikte beraber yaşadığı iki yabancıya alışmıştı. Arada bir dışarı çıkıp, bol bol dolaşıp günün sonunda da tekrar evine geri dönüyordu. Bir işi yoktu, uyumak, gezmek dışında hee birde pek temiz değildi odasında her yer her yerdeydi. Ama zaten evi toplayan biri vardı bir de temizlikle uğraşacak değildi ya !

Görsel google'dan alınmıştır.

Günler ayları kovaladı, iki yabancı artık onun arkadaşı olmuştu, bazen usanmadan konuşurdu anlatırdı uzun uzun, iki arkadaşı artık sen de ne çok konuşuyorsun arkadaş ya diye serzenişte bulunmaya başlamışlardı. Ama onun pek umurumda değildi, oda onları dinliyordu bütün akşam, hem istediği kanalları da açmıyorlardı televizyonda. Biri siyaset programlarını pek bir severdi diğeri de sürekli PS4 de fifa oynuyordu. Hııııh pek kızlara göre değildi yani…

Mevsim değişikliklerini hiç sevmiyordu çünkü kesin hasta oluyordu. Nitekim öyle de oldu. Artık eski neşesi de pek yoktu. Daha az konuşur olmuştu, dışarı bile çıkacak hali yoktu, odasının bir köşesinde gün boyu uyuyordu zaten evde de yalnızdı. Belki yanında bir arkadaşı olsa depresyonundan çıkacak keyfi yerine gelecekti. Arkadaşları da aynı şeyi düşünmüş olacaklar ki bir gün bir ev arkadaşı daha aldılar yanlarına.

Bu sefer ki tam bıçkın bir delikanlıydı. Kocaman, siyah badem gözleri vardı, bir erkeğe rağmen gür kirpikleri vardı. Sesi de daha gür çıkıyordu bazen konuştuğunda makamlı bir şarkı söyler gibiydi…

Yeni ev arkadaşının gelişi bizimkinde az da olsa iyileşmeye neden oldu nede olsa canı da sıkılmıyordu, bol bol sohbet edecek biri vardı artık evde. Günler geçtikte aralarında bir elektriklenme de oldu, kimsenin görmediği küçük öpücükler veriyorlardı birbirlerine, hatta birbirlerini beslemeyi ve incelemeyi çok seviyorlardı.

Artık diğer 2 arkadaşlarından çok kendileri takılmaya başladılar, her yere beraber gidiyorlardı, gece geç saatlere kadar konuşuyorlar sonra da yan yana sokulup uyuyorlardı.

Aradan çok uzun zaman geçmedi belki 4-5 ay, hastalığı iyice arttı sarışın kızın. Artık öncesinden de kötüydü neredeyse hiç yemek yemiyor, gözünü bile açmıyordu. Arkadaşı olanların farkında olacak ki günün büyük bölümünü onun yanında geçiriyor kendi yemek yediriyordu. Artık delikanlıda dışarı pek çıkmaz olmuştu sadece üstünde ki uyuşukluk gitsin diye hemen 5 dk dolanıp geri evine geliyordu.

Kaç kez doktora da gittiler, ilaçlar aldılar ama zayıf cılız bir şeydi aynı bünyesi gibi. Çok fazla dayanamadı ve bir akşamüzeri bizim delikanlı arkadaşının cansız bedeni yanında sessizce bekledi. Artık daha fazla konuşma yoktu, eve gelen diğer arkadaşı gördüğü manzaranın yanında yıkıldı, ağlamaktan gözleri şişmişti, eve geldiği ilk günleri hatırladı nasılda mutluydular cıvıl cıvıl sohbet ediyorlardı beraber…

Diğer arkadaşları da işten eve gelince beraber evden çıkıp küçük dostlarını gömdüler. Arkadaşı cansız bedenine son kez bir öpücük kondurdu ve gecenin soğuğunda kazdıkları toprağın altına yavaşça yerleştirdiler... Günler geçtikte acının tazeliği kendini hatıralara, arada sırada hatırlanan şimdi olsaydı şöyle yapardı gibisinden muhabbetlere bıraktı…

Küçük de olsa bir canlının insan yaşamına kattığı anlam çok büyüktü. 

Her zaman hatırlanacak ve özlemle anılacaktı...